كلمه بازي

آدم هیچ وقت اندازه ی دنیایش نیست. یا از آن کوچکتر است، یا بزرگتر، و یا هردو. لاجرم همیشه دچار یک بی قراری آزار دهنده است که گاه او را بی حوصله می کند و گاه او را تا حد تنهایی می ترساند. تنهایی و بی حوصلگی در تمام لحظات زندگی انسان با او و از رگ گردن نزدیکتر به اوست. 

كلمه بازي...

بالاخره یک روز تو هم متوجه آن در نیمه باز گوشه ی باغ مان می شوی. بالاخره یک روز تو هم، با آن کنجکاوی ای که از تو سراغ دارم، از لای آن در به بیرون سرک می کشی و از حجم آن همه سیاهی نفست را حبس می کنی و، مردد و دلواپس، به دنبال جوابی می روی که همه در پی آن و در آرزویش عمر خود به باد دادند. نمی دانم آن روز من در کجای تاریخ و جغرافیای تو ام. اما بگذار از همین امروز که تمام دنیایت آغوش من و خانه ی مان است برایت بگویم تو خودت بخشی از پاسخ به آن همه سیاهی هستی. و چشمان تو، که همیشه در برابر عظمتش بر خود لرزیده ام، خورشیدی ست که همچون سپاهیانی قدرتمند در مقابل آن سیاهی تباه کننده صف می آراید. بگذریم از كلمه بازي...